Στέκομαι στις όχθες των χειλιών σου
μέσα σε ένα άνεμο λέξεων και αισθήσεων.
Τα χέρια μου, ματωμένα,
σηκώνουν το σκοτωμένο όνειρο.
Η σιωπή σου με τρομάζει.
Βλέπω τον χείμαρρο των απαλών μαλλιών σου
τώρα να στερεύει καθώς
εσύ χάνεσαι στο κόσμο της φαντασίας.
Τρέχω να σε φτάσω.
Δεν μπορώ.
Σε ακολουθεί η στρατιά των νεκρών αισθημάτων.
Κάποτε την οδήγησες στον θάνατο και
τώρα βαθιά στο δάσος της σιωπής σου.
Δεν αντέχω να βλέπω.
Τα λόγια μου ξεσκισμένες σημαίες
πεταμένες στο ποτάμι της λησμονιάς
και εγώ να μην μπορώ να σε ξεχάσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου