Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με το ακόλουθο θέμα λυκειακής έκθεσης: Το πανεπιστημιακά ιδρύματα που θα έπρεπε να έχουν ως σκοπό ύπαρξης την παροχή γνώσης, τόσο για την επαγγελματική κατάρτιση των φοιτητών όσο για την διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης πνευματικά και ηθικά προσωπικότητας τους, βρίθουν από πράξεις κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος και νεποτισμού. Στις μέρες μας τα φαινόμενα νοσηρότητας και παθογένειας στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα κατακλύζουν την καθημερινότητα μας.
Πιο συγκεκριμένα, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο επανήλθε στο προσκήνιο η υπόθεση που προκάλεσε αίσθηση στον πανεπιστημιακό κόσμο αφορώντας οικονομικές ατασθαλίες την περίοδο 1992-1998 με προσδιοριζόμενη ζημιά του Δημοσίου περίπου 8 εκατ. ευρώ. Οι κατηγορούμενοι βαρύνονται με τις κατηγορίες της απάτης, πλαστογραφίας, υπεξαίρεσης, ψευδούς βεβαίωσης, σε συνδυασμό με τις επιβαρυντικές περιστάσεις του νόμου περί καταχραστών του Δημοσίου.
Και δεν είναι η μοναδική υπόθεση που αποκαλύπτει τα σαθρά θεμέλια του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Στο τμήμα Φιλοσοφίας του ΑΠΘ το 1/5 των μεταπτυχιακών φοιτητών που επιλέχθηκαν είχαν συστηθεί από τις φοιτητικές παρατάξεις. Και όχι μόνο κατόρθωσαν να συμπεριληφθούν στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα αλλά εξελέχθηκαν σε θέσεις μεταπτυχιακών εκπροσώπων μετά από παράτυπες εκλογές, στις οποίες ο μετέπειτα πρόεδρος ήταν τόσο υποψήφιος όσο και μέλος της εφορευτικής επιτροπής. Ωστόσο, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για το νομότυπο της διαδικασίας από τη στιγμή που ο υπεύθυνος για τα μεταπτυχιακά προγράμματα καθηγητής έσπευσε να διαβεβαιώσει τον εαυτό του με επιστολή που απέστειλε στον εαυτό του! Ανάλογο περιστατικό με αντικείμενο την εισαγωγή μεταπτυχιακών φοιτητών σημειώθηκε και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κρήτης.
Επιπροσθέτως, ανησυχία για τις καθυστερήσεις σε κρίσεις και χρηματοδοτήσεις ερευνητικών προγραμμάτων και υποτροφιών, από το υπουργείο Παιδείας, εκφράζουν οι πρυτανικές αρχές δέκα πανεπιστημίων της χώρας, Αριστοτέλειο και Μακεδονίας της Θεσσαλονίκης, Δημοκρίτειο Θράκης, Καλών Τεχνών Αθηνών, Πατρών, Ιωαννίνων, Αιγαίου, Καποδιστριακού Αθηνών, Πελοποννήσου και Ιονίου. Τα πανεπιστήμια επισημαίνουν την ανυπαρξία κρατικής πολιτικής για την έρευνα, την απουσία ενίσχυσης της διδακτορικής και μεταδιδακτορικής έρευνας που πραγματοποιείται στα ακαδημαϊκά ιδρύματα και στα ερευνητικά κέντρα και την απουσία της ενίσχυσης της καινοτομίας και της αριστείας.
Αλλά πρόκειται για φαύλο κύκλο. Γιατί και στην περίπτωση που αποστέλλονται τα κονδύλια για την υλοποίηση ερευνητικών προγραμμάτων, πολυμήχανοι συμφοιτητές και καθηγητές μας ιδιοποιούνται τα χρήματα για προσωπικό τους όφελος,βλέπε ΠΑΜΑΚ. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι γραμματείες σε ΚΑΘΕ πανεπιστήμιο λειτουργούν ελάχιστες ώρες την ημέρα για την εξυπηρέτηση των φοιτητών και παρόλα αυτά υπολειτουργούν. Σαν κερασάκι στην τούρτα της πανεπιστημιακής αταξίας λειτουργούν οι φοιτητικές παρατάξεις, οι οποίες υπεισέρχονται στο πεδίο αρμοδιοτήτων γραμματείας και διδακτικού προσωπικού διαιωνίζοντας πελατειακές νοοτροπίες.
Κοντολογίς, επικρατεί ένα χάος, με τη διοίκηση και το Υπουργείο να αγνοούν τη σοβαρότητα της κατάστασης και να περιορίζουν τις κρατικές επιχορηγήσεις με εναργέστερο παράδειγμα τη μείωση του αριθμού συγγραμμάτων που αντιστοιχούν σε κάθε φοιτητή, { με την υπ΄αριθμόν Φ.1/76244/Β3/30-6-2010 υπουργική απόφαση, η οποία δημοσιεύτηκε στο Φ.Ε.Κ. 957/30-6-2010 τεύχ .Β.}
Και επειδή «το να παρασιωπάς την αλήθεια είναι σαν να θάβεις χρυσάφι», είναι απαραίτητο να στηλιτεύσουμε κάθε πράξη που αποτελεί προσβολή στο χαρακτήρα της δημόσιας δωρεάν παιδείας κατοχυρωμένης συνταγματικά στο παρακάτω άρθρο:
"Άρθρο 16
1. Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες. Η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα.
2. Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.
3. Τα έτη υποχρεωτικής φοίτησης δεν μπορεί να είναι λιγότερα από εννέα.
4.Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Το Κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή΄Β ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητες τους."
